Half zeven en ik heb me verslapen. Het is Eerste Paasdag en 7 uur wil ik ergens aan ‘t water zitten met mijn smartphone, een fles wijn en een brood om de zon op te zien komen. Gelukkig heb ik de avond ervoor alles al klaar gelegd. Eerst moet de hond nog uitgelaten. Stientje neemt zoals altijd de tijd als ik haast heb. Maar het lukt om haar te laten piesen en kakken en tien voor zeven zoekt ze haar warme mandje weer op om tot een uur of 10 te pitten.
Ik spring op mijn fiets en iets na 7 zit ik bij de haven aan de Lek en log ik in op Zoom om deel te nemen aan een ritueel van de pop-up kerk – als afvallig katholiek moet je iets. De pop-up kerk is een initiatief van de activistische theoloog Rikko Voorberg. Op lazarus.nl staat dat hij ‘hoop probeert te brengen op plekken waar het schuurt.’ […] Met koude handjes kloemel ik met mijn telefoon en val in op de zin ‘neem je tijd het is Pasen’. Rikko nodigt mij en de andere ingelogden uit om een stiltemeditatie te doen.
Ik heb last van omgevingsremmingen – wat motte de luuj hie van dinke?
'Richt je aandacht op een punt in de verte.'
Vlak voor me een boot genaamd Anna. Anna in de mist. De zon op zien komen. Het kan hier zó mooi zijn. ‘Kijk om je heen, adem in, zet je tas neer.’ Uit die tas haal ik mijn brood en ik scheur een stuk af. ‘We breken het brood voor de gebrokenen en dat wat gebroken is in jezelf.’ Precies daar ja. Daar waar het schuurt. Dat wat gebroken is in mezelf. Au. ‘Door mijn schuld, door door mijn grote schuld.’ Maar dat bedoelt hij niet. ‘Sta op uit de wintersluimer, de coronazwaarte, de angst en het verdriet. Het is nog koud, maar de zon is opgekomen.’
Het is licht.
Dat wel.
Gelukkig mag dan ook de fles wijn uit mijn tas. Ik kijk schichtig om me heen als ik mezelf een half glaasje inschenk. Sjiet aan de luuj. Hoe ouder ik word, hoe makkelijker ik met mezelf leef. We toasten met zijn allen op zoom. Ik met witte wijn om half acht op Paaszondag. Ik heb Gé Reinders in een interview met Philemon Wesselink wel eens horen zeggen dat hij weinig drinkt maar dat hij zo nu en dan graag ontbijt met champagne en dat er dan een roesje op de dag komt. En als Gé het zegt.
‘Sta op je voeten, licht als een veertje, ontmoet de tuinman, het is Pasen, er is iemand opgestaan.’
Nog geen uur later ben ik thuis. De hond slaapt in de mand. Onze straathond uit Barcelona met haar voedselnijd. Vreet nog steeds alles wat ze op straat vindt. Gebroken, maar levend. Ik laat de gordijnen nog maar even dicht en kruip terug in bed. Neem je tijd. Het is Pasen. Het nieuwe jaar en de hoop kunnen wachten.
Ik ben er nog.
We zijn er nog.
Ik sprak deze blogpost uit op de L1-radio op zaterdag 10 april 2021. De foto bij deze blog heb ik zelf gemaakt in 2018: uitzicht op de Lek bij helder weer. Rikko's Paaslezing vind je hier.