Geluif, Haop en Leefde

Voor een optreden schrijf ik soms op wat ik wil zeggen tegen het publiek. Om vervolgens vaak iets anders te zeggen. 'Liefde is niet voor watjes', noteerde ik begin januari, zonder die woorden op dát moment te doorgronden.

Een paar weken later begreep ik 't een beetje toen ik filosoof Paul Van Tongeren in een aflevering van de EO-serie Mea Culpa zag. Hij sprak over Liefde binnen de drieslag Geloof, Hoop, Liefde:

God is een naam voor dat het uiteindelijk allemaal goed is. Maar dat uiteindelijk ligt voorbij elke grens, voorbij elke bepaaldheid. [...] Wat ik kenmerkend vind in de christelijke deugden is dat ze alledrie dat 'desondankskarakter' hebben.

Geloven is overtuigd zijn ondanks dat je weet dat je geen argumenten hebt.
Hopen is niet optimistisch zijn, maar is vertrouwen ondanks dat alles de verkeerde kant op wijst.

Liefde is beminnen wat niet beminnelijk is. [...] In het 'desondanks' zit als het ware de verbinding tussen waar we tegen strijden en waar we naar verlangen. (klik hier voor het volledige fragment, rond 27:00)

Als ode aan dat 'beminnen wat niet beminnelijk is' speel ik in de Mama Courage tour steevast een lied van Mavis Staples op woorden van Martin Luther King: de MLK-song.

Well it really doesn't matter, most of the deeds that I've done / It really doesn't matter, the prizes I may have won / I'd like for somebody to say 'I've tried to love someone' / When I have to leave my day

Deze zinnen beroeren me in al hun eenvoud, omdat dat grote 'Houden Van' niet altijd voor de hand ligt. Wanhoop en woede hebben ook mij in deze tijd soms danig in de tang en dan lijkt het alsof De Liefde het afgelegd heeft tegen De Angst. 'Love in the age of the extremes' heet het treffend op het laatste album van Calexico.

Onlangs was ik met mijn broer in De Roma in Antwerpen om deze band voor de waarschijnlijk zevende keer in mijn leven te zien. Wederom een bezielde show met songs die zich tussen americana, rock en latin bewegen, afwisselend in het Engels en het Spaans gezongen.

Zanger Joey Burns vertelt in een van zijn tussenteksten hoe we als burgers tegen elkaar uit gespeeld worden door politiek en media. 'We feel it in the States and you must feel it over here too.' Hoe hij in zijn hart bij zijn familie is die meeloopt in een van de grote marsen tegen wapengeweld en -bezit. En hoe zijn kinderen op school geleerd wordt welke routines ze moeten doorlopen in geval van een shooting. 'Nobody wants this.' Hij bedankt het publiek uit de grond van zijn hart 'for making our dream possible: peace through music.'

Ik snap wel dat de situatie in Nederland zo anders is en we niet te maken hebben met die mate van wapengeweld, maar ook hier heerst verdeeldheid. Voorbeelden genoeg in de voorbije campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Voor mij praten King en Burns over de innerlijke vrede en Liefde die het moeilijke maar inspirerende antwoord zijn op een chaotische wereld, een innerlijke vrede die ik desondanks koester, waar ik dagelijks aan werk en die ik hoop uit te dragen met mijn muziek. https://www.youtube.com/embed/HimvFNTejvI